نهی از ذات عبادتنهی از ذات عبادت، تعلق نهی به اصل عبادت ، نه جزء یا شرط آن می‌باشد. ۱ - تعریفنهی از ذات عبادت، به این معنا است که نهی به اصل عبادت و مجموع آن (نه فقط به جزء یا شرط آن) تعلق گرفته است، مانند:نهی از نماز خواندن در حال حیض و نفاس ، یا نهی از نماز خواندن با علم به نجاست مسجد ، یا نهی از گرفتن روزه در عید فطر و قربان . اصولی ها اتفاق دارند که این قسم از نهی، داخل در بحث « دلالت نهی بر فساد عبادت » است. ۲ - نزد اصولیونبسیاری از محققان اصولی معتقدند اگر نهی تحریمی نفسی به ذات عبادت تعلق گیرد، موجب فساد آن می‌گردد، زیرا صحت عبادت یا به دلیل تعلق امر به آن است و یا به جهت وجود ملاک (محبوبیت آن در نزد شارع )، که با تعلق نهی، هر دو منتفی می‌شود، چون لازمه آن، در فرض اول، اجتماع امر و نهی ، و در فرض دوم، کشف از مبغوضیت آن نزد شارع می‌باشد. [۲]
سبزواری، عبدالاعلی، تهذیب الاصول، ج۱، ص۲۹۹.
[۷]
فاضل لنکرانی، محمد، کفایة الاصول، ج۳، ص۲۱۴.
۳ - پانویس
۴ - منبعفرهنگنامه اصول فقه، تدوین توسط مرکز اطلاعات و مدارک اسلامی، ص۸۵۸، برگرفته از مقاله «نهی از ذات عبادت». رده‌های این صفحه : نهی از عبادات
|